Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի թելեգրամյան գրառումը․ «Եվրոպական վեց երկիր՝ Իտալիա, Իսպանիա, Ֆրանսիա, Գերմանիա, Լեհաստան և Բրիտանիա, ինչպես նաև Եվրահանձնաժողովը տարածել են հայտարարություն, որ իրենք պետք է ևս մասնակից լինեն Ուկրաինայի պատերազմի դադարեցման բանակցությանը: Մի կողմ թողնենք ձևակերպումը, թե պետք է նպատակը լինի Ուկրաինային ուժեղ դիրք ապահովելը:

Ուկրաինայի դիրքը իհարկե չի հուզում որևէ մեկին: Ավելին, ուժեղ Ուկրաինան խնդիր է դիտվել թերևս առաջին հերթին հենց Եվրոպայում, պարզապես այն ավիրվել է Ռուսաստանի ձեռքով: Ինչպես առիթ եմ ունեցել ասելու, Ուկրաինայի դենացիֆիկացիան և դեմիլիտարիզացիան թերևս Ռուսաստանից ոչ պակաս, իսկ գուցե ավելի պետք է եղել հենց հարևան Լեհաստանին, եվրոպական մյուս երկրներին: Պատկերացրեք, Եվրոպայում ո՞վ էր ուզելու հաջողակ, արդիական, զարգացող, ուժեղ, ինքնիշխան Ուկրաինա, երբ Ուկրաինան իր տարածքով ու բնական ռեսուրսներով ամենամեծ երկիրն է Եվրոպայում՝ միլիոն բնակչությամբ:

Եվրոպական երկրներին ու Եվրահանձնաժողովին անշուշտ հետաքրքրում է սեփական ճակատագիրը, որպեսզի այն չկանխորոշեն Ռուսաստանն ու ԱՄՆ, և որոշակիորեն էլ Չինաստանը:

Կհաջողվի՞ Տրամպին պարտադրել սեփական ներկայություն: Այստեղ իհարկե հարցն այն է, որ չնայած վեց երկրների համատեղ հայտարարությանը, նրանք այդուհանդերձ ունեն նաև հենց իրենց շահերի տարբերությունը: Ըստ այդմ հարց կառաջանա, թե որքանո՞վ ավելի ուժեղ կլինի «դուրս չմնալու» ընդհանուր շահը՝ միմյանց հետ շահերի տարբերությունից:

Կա իհարկե Եվրամիության օրինակը, երբ ավելի մեշ թվով երկրներ են մեկ ընդհանուր շահով ներառվել, ունենալով իրենց առանձին շահերը: Բայց, նաև հարկ է նկատել, որ խոշոր հաշվով հենց տարբերությունների հանգամանքը խորացրել է Եվրամիության ներսում հարաբերությունների որոշակի ճգնաժամ, որը դրսեւորվել է տարբեր առիթներով ու տարբեր կերպ: Իհարկե, եվրոպական հարաբերությունների մշակույթը նպաստել է, որ ճգնաժամը ունենա շատ ցիվիլ դրսեւորում, բայց միևնույն է, այն կա:

Եվ այստեղ թերևս արժե դիտարկել մյուս հարցը՝ կարո՞ղ է ուկրաինական պատերազմի դադարեցման այս գործընթացի հարցում եվրոպական վեց երկրի ընդհանուր որոշակի շահ դառնա եվրոպական ռազմա-քաղաքական նոր ձևաչափի կազմավորման հիմք: Ի դեպ, ուշադրություն դարձնենք, որ ԵՄ անդամ հինգ երկրին ու Եվրահանձնաժողովին այս հարցում միանում է նաև Բրիտանիան, որը դուրս է ԵՄ-ից արդեն տարիներ շարունակ:

Ի վերջո, Եվրամիության հիմքը եղել է երկու պետությունների գործակցություն՝ Ֆրանսիան ու Գերմանիան, ինչպես ասում են՝ «ածխային համաձայնությունը» նրանց միջեւ: Կարո՞ղ է ներկայումս վեց երկրի ընդհանուր մտահոգությունը դառնալ եվրոպական տրանսֆորմացիայի նոր մեկնարկ եւ կազմավորել նոր եվրոպական ռազմա-քաղաքական բլոկ:

Բայց, կտեղավորվե՞ն այդ մեկ բլոկում Բրիտանիան ու Գերմանիան:

Չէ՞ որ, դարձյալ հիշեցնեմ, ուկրաինական պատերազմը սկսել է առաջինը Գերմանիայի ստացած հարվածից, որը իհարկե ավելի շատ բարոյա-քաղաքական էր, սակայն խիստ շառաչուն, եւ այդտեղ եվրաատլանտյան խարտիայի ամերիկա-բրիտանական ձեռքը շատ նկատելի էր»: