«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Մայիսի 21-ին լրանում է Արցախի նախագահ Սամվել Շահրամանյանի պաշտոնավարման ժամկետը, քանի որ, հայտնի պատճառներով, անհնար է նոր ընտրություն անցկացնել, ապա վերջերս կատարված սահմանադրական փոփոխություններով ԱՀ պատգամավորները խորհրդարանին են լիազորել նոր նախագահի ընտրությունը:

Նախագահի հրաժարականից հետո 7-օրյա ժամկետում պետք է առաջադրումներ լինեն։ Չնայած Սամվել Բաբայանի թիմում մեծ ցանկություն կար նրան առաջադրելու, սակայն Բաբայանը հայտարարել է, որ չունի նման ցանկություն: Սամվել Շահրամանյանն էլ է դեռեւս երկմտում, փոխարենը ԱՀ քաղաքական շրջանակներում նախագահի թեկնածուի նոր անուն է շրջանառվում։

Խոսքը ծնունդով իջեւանցի Հայկ Խանումյանի մասին է, որը պատերազմից հետո Արցախի կառավարությունում զբաղեցնում էր տարածքային կառավարման եւ ենթակառուցվածքների նախարարի պաշտոնը եւ բավականին ակտիվ է վերջին տարիներին։ Մեզ չհաջողվեց կապ հաստատել նրա հետ, սակայն խոսվում է, որ նա ընդունելի թեկնածու է նաեւ Բաբայանի թիմի համար»:

Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում

«Հրապարակ» թերթը գրում է. «ՀՀԿ-ական նախկին պատգամավոր Տաճատ Վարդապետյանի որդու՝ Ասքանազ Վարդապետյանի  կարիերան ՊԵԿ-ում աճ է գրանցել։ 2020 թվականից համակարգում ավագ տեսուչի պաշտոն զբաղեցնող նախկին հանրապետականի որդին անցած տարի` 2024-ի սեպտեմբերին, նշանակվել է հարկ վճարողների ընթացիկ հսկողության հարկային տեսչություն-վարչության թիվ 2 բաժնի պետի տեղակալ։

Վարդապետյանի որդին 2018-ին հայտնի դարձավ աղմկոտ պատմությունից․ նա Կիեւյան փողոցում, իր տնից ոչ հեռու, տաքսու վարորդի էր ծեծել՝ 34-ամյա Արտակ Վարաժյանին, հետո էլ, ինչպես հայտնել էր տաքսու վարորդը, Ասքանազ Վարդապետյանը կոտրել էր վարորդի Opel-ի հայելիներն ու դուռը:

Ի դեպ, Վարդապետյաններն ամուր թիկունք ունեն, գլխավոր դատախազ Աննա Վարդապետյանը Տաճատ Վարդապետյանի մերձավոր ազգականն է»:

Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում

«Փաստ» օրաթերթը գրում է. 

Մարտին թուրք լրագրողներին տված հարցազրույցում Նիկոլ Փաշինյանը կրկին հայտարարել է, որ Անկարայի և Երևանի մերձեցումը բարենպաստ ազդեցություն ունի տարածաշրջանային կայունության վրա։ Նա ընդգծել է, որ Թուրքիայի կողմից քաղաքական կամք է ֆիքսվում՝ երկու երկրների հարաբերությունների կարգավորման հարցում, ինչպես նաև հավելել է, որ այդ միտումը դրական արձագանքներ է ստանում հայ հասարակությունում։ Սակայն «Գելափի» վերջին սոցհարցումները ցույց են տալիս, որ ՀՀ քաղաքացիների 66 տոկոսը շատ դժգոհ է Փաշինյանի գործողություններից թե՛ ներքին, թե՛ արտաքին քաղաքականությունում։

Ավելին, նման տրամադրություններ ունեն նաև վարչապետին մոտ կանգնած չինովնիկները, անդրադառնալով թեմային՝ գրում է «Հանրապետության հրապարակ» տելեգրամյան ալիքն ու հավելում, որ պետական բարձրաստիճան պաշտոնյաների շրջանում բազմաթիվ հարցեր են առաջանում երկրի ղեկավարին՝ «կապված դավաճանական քաղաքականության հետ, որն ուղղված է թուրք-ադրբեջանական տանդեմի շահերի բավարարմանը»։

Հեղինակները նշում են, որ Փաշինյանը թուրք-ադրբեջանական շահերի լոբբիստ է. «Ցայտուն օրինակ է Հայաստանի մինչև 2050 թ. զարգացման ծրագրի ստեղծման շուրջ առաջացած իրավիճակը։ Փաշինյանը մերժել է Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի միջազգային ճանաչման անհրաժեշտությունը, որի առաջարկությունն արվել է կառավարության կողմից։ Վարչապետը կտրուկ դեմ է արտահայտվել միջազգային ասպարեզում հայ ազգի շահերի և իրավունքների պաշտպանության նախաձեռնության հետ կապված։

Լեռնային Ղարաբաղն Ադրբեջանի կազմում ճանաչելը, հայ ռազմագերիների հարցում անգործությունը, որոնք ապօրինի գտնվում են Բաքվի բանտերում, Բաքվի նկատմամբ միջազգային դատարաններում հայցերից միակողմանի հրաժարվելը, ինչպես նաև ՀՀ Սահմանադրության մեջ փոփոխություններ մտցնելուն համաձայնություն տալը, որը ձեռնտու է Իլհամ Ալիևին և Ռեջեփ Էրդողանին, բացատրում են Նիկոլ Փաշինյանի շրջապատի բացասական արձագանքը վարչապետի գործողություններին։

Անձնական շահերից ելնելով՝ ՀՀ վարչապետը շարունակում է քայլեր ձեռնարկել ՀՀ-ում թուրք-ադրբեջանական լոբբիի ընդլայնման ուղղությամբ։ Այս ֆոնին նկատելի է Փաշինյանի հաշվարկը թիմի ձևավորման հարցում, որոնք զբաղված են լինելու հայ հասարակության շրջանում ոչ պոպուլյար թեզիսների առաջ մղման աշխատանքներում»։

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարությունն առաջարկում է լրացում և փոփոխություններ կատարել կառավարության 2009 թ. հուլիսի 9-ի N 808-Ն որոշման մեջ: Այսպիսով՝ կլիցենզավորվեն Հայաստանում հիմնականում զարգացման կենտրոնների անվան տակ գործող կազմակերպությունները, որոնք իրականացնում են նախադպրոցական տարբեր կրթական ծրագրեր (այդ թվում՝ այլընտրանքային) և նախադպրոցական ծառայություններ, ինչպես նաև հիմնական կրթական ծրագիր իրականացնող նախադպրոցական ուսումնական հաստատություններ: Կենտրոնները, լիցենզավորվելով և գործելով լիազոր մարմնի վերահսկողության ներքո, կապահովեն երեխաների առողջության և անվտանգության նվազագույն պահանջները (հիգիենիկ և սանիտարահամաճարակային, հակահրդեհային անվտանգություն և այլն) և կրթության բովանդակությամբ ներկայացվող վերջնարդյունքները, որը երեխաներին նախապատրաստում է դպրոցին:

Տարբեր քննարկումների արդյունքում կապված ուսումնական տարածքի հասարակական նպատակային նշանակության պահանջի հետ պարզվել է, որ շատ նախադպրոցական ուսումնական հաստատությունների, այդ թվում՝ նախադպրոցական հիմնական կրթական ծրագիր իրականացնող ուսումնական հաստատությունների համար կարող է խնդիր առաջանալ լիցենզավորվելիս (քանի որ դեռ կան մեծ թվով ուսումնական հաստատություններ, որոնք նախադպրոցական հիմնական կրթական ծրագիր են իրականացնում բնակելի տարածքներում), ուստի նախարարությունն անհրաժեշտություն է համարում նախադպրոցական հիմնական կրթական ծրագիր իրականացնող ուսումնական հաստատությունների համար ուսումնական տարածքի հասարակական նպատակային նշանակության պահանջը փոխարինել հասարակական և բնակելի նպատակային նշանակության տարածք ունենալու պահանջով:

Նախադպրոցական ծառայություն իրականացնող կազմակերպություններն իրականացնում են ծառայություն մինչև 4 ժամ տևողությամբ, ուստի մանկավարժական կազմը հիմնական աշխատողներով ապահովելու խնդիր է առաջանում, քանի որ օրվա մի մասը նրանք աշխատում են այլ հաստատություններում: Այս հանգամանքը հաշվի առնելով նախատեսվել է 80 տոկոս հիմնական աշխատողների շեմը իջեցնել 50 տոկոս: Քանի որ նախադպրոցական ծառայությունը, համաձայն օրենքի փոփոխության, իրավաբանական անձի կողմից նախադպրոցական տարիքի երեխայի կրթությանը և զարգացմանը միտված ծառայություն է, ուստի անհրաժեշտ է ուժը կորցրած ճանաչել երեխայի խնամքի, հոգածության, առողջության պահպանմանն ու ամրապնդմանը միտված ծառայությունների համապատասխանությունը կարգավորող՝ կառավարության 2015 թ.-ի սեպտեմբերի 25-ի N 1112-Ն որոշման, առողջապահության նախարարի 2002 թ.-ի դեկտեմբերի 20-ի N 857, 2013 թ.-ի օգոստոսի 12-ի N 42-Ն հրամանները:

Նախագծի ընդունման նպատակն է լիցենզավորման կարգերում նախադպրոցական ուսումնական հաստատությունների համար ուսումնական տարածքի հասարակական նպատակային նշանակության պահանջը փոխարինելով և նախադպրոցական ծառայություններ իրականացնող կազմակերպություններում հիմնական աշխատողների տոկոսային շեմը իջեցնելով՝ անխոչընդոտ իրականացնել լիցենզավորման գործընթացը, միաժամանակ ապահովելով նախադպրոցական հաստատությունների ուսումնական տարածքների մասով այլ նորմատիվների կատարումը:

Ապրիլի 29-ին` տեղական ժամանակով ժամը 03:40-ին (Գրինվիչի ժամանակով` ժամը 23։40-ին) ՀՀ ՆԳՆ Սեյսմիկ պաշտպանության տարածքային  ծառայության սեյսմոլոգիական ցանցի կողմից գրանցվել է հյուսիսային լայնության 41.10⁰ և արևելյան երկայնության 43․90⁰ աշխարհագրական կոորդինատներով` Հայաստան-Վրաստան սահմանային գոտի՝ Բավրա գյուղից 8 կմ հարավ-արևելք, օջախի 10 կմ խորությամբ 3․3 մագնիտուդով երկրաշարժ։

Էպիկենտրոնային գոտում ստորգետնյա ցնցման ուժգնությունը կազմել է 4-5 բալ:

Երկրաշարժը զգացվել է Շիրակի մարզի Բավրա, Սարագյուղ, Ղազանչի և Մեծ Սեպասար գյուղերում՝ 3 բալ ուժգնությամբ։

Երկուշաբթի օրը Թբիլիսիում մեկնարկել են ՆԱՏՕ-ի բազմազգ զորավարժությունները, որին մասնակցում են նաև սպաներ Հայաստանից։ Այս մասին հայտնում է Վրաստանի Հանրային հեռուստաընկերությունը՝ վկայակոչելով երկրի ՊՆ-ի հաղորդագրությունը, փոխանցում է Ազատությունը։

Աղբյուրի փոխանցմամբ՝ վարժանքներին մասնակցում են 17 երկրների զինվորականներ, այդ թվում՝ Հայաստանից, Ադրբեջանից, Թուրքիայից, Եվրամիության անդամ երկրներից, Թունիսից։

«Զորավարժության նպատակն է պատրաստել բրիգադի մակարդակով բազմազգ ստորաբաժանում՝ վրացական կողմի ղեկավարությամբ՝ պլանավորման և ճգնաժամային գործողություններ իրականացնելով», - ասված է վրացական կողմի հաղորդագրությունում:

«Ժողովուրդ» օրաթերթը գրում է. «Բալթյան երկրների հայոց թեմի առաջնորդ Վազգեն արքեպիսկոպոս Միրզախանյանը երեկ ջերմ ընդունելությամբ դիմավորեց Էստոնիայում գտնվող ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին։ Վրաստանի թեմի նախկին առաջնորդը հայտնի է իր սկանդալային վարքով եւ, մեծ աղմուկից խուսափելու համար, գործուղվեց Վրաստանից հեռու: Նրա ներկայությունն ու ընդգծված դերը կայացած հանդիպման ընթացքում վեր հանեցին մի շարք հարցադրումներ՝ թե՛ եկեղեցու ներսում, եւ թե՛ հասարակության շրջանում։

Հանրային կարծիքը կրկին բաժանված է։ Մի հատվածը ողջունում է Հայաստանի առաջնորդի այցն ու միասնականության ուղերձները, իսկ մյուսը քննադատում է նրա ընդգրկումը պաշտոնական օրակարգում։

ArmLur.am-ը փորձեց Միրզախանյանի վարքի, տեղափոխության պատճառների, ինչպես նաեւ երեկվա ընդունելության մասին Հայ առաքելական եկեղեցու մամլո դիվանությունից մեկնաբանություն ստանալ, բայց չստացվեց»։

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Արդեն պատմություն է Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի 110-րդ տարելիցը, բայց քննարկումները՝ մեզ համար կարևոր հարցի շուրջ իշխանության որդեգրած քաղաքականության մասին, շարունակվում են: Քաղաքական վերլուծաբան Ռուբեն Մարգարյանն ասում է՝ եթե հետ գնանք մինչ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության գալը, որոշ հատվածներ կային, որոնք կարծում էին՝ չարժե այդքան շատ խոսել Ցեղասպանության մասին: «Բայց դա ավելի շատ մոդայիկ, ժամանակակից լինելու ինչ-որ արտահայտության ձև էր: Դա գերակշռող չէր, բնականաբար, քաղաքական գիծ չէր դառնում, որովհետև բոլոր նախորդ իշխանությունները, մի քիչ շատ, մի քիչ ավելի քիչ, բայց առաջ էին տանում Ցեղասպանության ճանաչման օրակարգը: Բացատրությունն էլ շատ պարզ էր, որ դա մեզ պետք է՝ որպես անվտանգության երաշխավորության բաղկացուցիչ մաս ու ևս մի երաշխիք, որ չի կրկնվի: Հիմնականում քաղաքական իմաստով սա է խնդիրը, որ Թուրքիան միշտ մի քիչ ճնշված վիճակում էր միջազգային հանրության կողմից: Պարբերաբար այդ թեման արծարծելով՝ հասնում էին նրան, որ տարբեր երկրներ ճանաչում էին Ցեղասպանությունը: Այսօրվա վիճակով Փաշինյանը մի քիչ ավելի շատ է զարգացրել այդ թեզը, դարձրել այն արտաքին քաղաքական, որովհետև դա մտնում է իր այն կոնցեպտի մեջ, որ Հայաստանը պետք է լինի Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հավատարիմ բարեկամը և այլն, փոխի արտաքին քաղաքականության վեկտորը, որ ամեն ինչում մեղավոր են ռուսները: Ցեղասպանության հարցն էլ է դրա հետ կապում, ասում՝ ինչո՞ւ 1939 թվականին ռուսները չէին ճանաչում, իսկ 1953 թվականին ճանաչեցին: Չնայած նույն Փաշինյանը լավ գիտի, որ Ցեղասպանության եզրույթը 1939 թվականին չկար, որ Ցեղասպանությունը ճանաչող բոլոր երկրներն էլ, բնականաբար, իրենց շահերից են ելնում, ուղղակի պետք է այդ հարցը միշտ «տաք» պահել, բարձրացնել: Ռուսաստանը, Միացյալ Նահանգները և շատ այլ երկրներ ճանաչել են Հայոց ցեղասպանությունը, որովհետև այդ հարցը եղել է օրակարգում, և երբ հարմար պահ է եղել, ճանաչել են: Ոչ մի արտառոց բան չկա, որ մեկը ճանաչել է 1950, մյուսը՝ 1960 թվականին»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Մարգարյանը:

Նշում է՝ Փաշինյանն այս ամենը շատ լավ է հասկանում, բայց այս ամենը նրա արտաքին քաղաքականության ծիրի մեջ է՝ հնարավորինս գոհացնել Թուրքիային և Ադրբեջանին, որ իրեն հանգիստ թողնեն: «Այսինքն, այդ հարցը չշեշտադրել, փորձել կասկածի հատիկներ գցել հասարակության մեջ, որ բոլորը սկսեն մտածել, թե ո՞վ է մեղավոր և այլն: Ամեն ինչ կախված է մարդուց, եթե ցանկանաս ինչ-որ հարցերում միշտ մեղադրել ուրիշներին, կարող ես մեղադրել: Սա է իր գիծն ու նպատակը: Միշտ նեղանում են, ասում, որ չեն ուրանում Ցեղասպանությունը, նեղացած կեցվածք ընդունում: Ճիշտ են ասում՝ այս պահին չեն ուրանում, չեն ասում՝ չի եղել: Բայց իրենց հետագիծը նայելով՝ նույնն Արցախի մասով էր տեղի ունենում: Ամբիոնից Նիկոլը գոռում էր՝ ինձ մեղադրում են Արցախը հանձնելու մեջ, ինչպե՞ս կարող են այդ հարցում ինձ մեղադրել: Հետո Արցախը հանձնեց, պրծավ, ասում է՝ ոչինչ չեմ բանակցել, ընդհանրապես տեղյակ չեմ եղել, թե ինչ է եղել: Սրանք իր խոսքերն են , երբ իրեն մեղադրում էին: Այս գծի մեջ են: Բայց, ի տարբերություն Արցախի, հույս, վստահություն ունենանք, որ այս հարցում այդ գիծը մինչև վերջ չի շարունակվի, հասարակությունը թույլ չի տա, որ այդ գիծը հասնի նույն հանգրվանին, ինչ եղավ Արցախի հետ»,-ընդգծում է մեր զրուցակիցը:

Նիկոլ Փաշինյանը և նրա թիմը հարվածում են ազգն իրար կապող երկու սյուներին՝ Արցախյան հիմնահարցին, որ վերադարձրեց հաղթանակելու մեր ձգտումը, և Հայոց ցեղասպանության հարցին, երբ ցավը և «այլևս երբեքի» գաղափարը մեզ միավորեց: «Ինչո՞վ են կարևոր այդ երկու կետերը:

Դրանք Հայաստանի պետականության հիմքում, ինքնության մեջ դրված կարևորագույն հարցերն են, որոնցով նաև կշիռ ունեինք միջազգային հանրությունում, բեմահարթակում: Մինչև Նիկոլի սիրած «ոչ բռնի հեղափոխությունը» Հայաստանը գործոն էր, ու Հայաստանի հետ հաշվի էին նստում, Հայաստանին օգնում էին, այդ երկու գործոնն էր հիմքում՝ Արցախի և Ցեղասպանության ճանաչման հարցերը: Դա կապիտալիզացվում էր, Հայաստանին հուսալի գործընկեր համարելով՝ նախագծեր էին իրականացվում: Օրինակ՝ Իրան-Հայաստան գազամուղը, Նիկոլենք կերազեին նման մի գործարք անել, բացի ասֆալտապատումից: Դա անուղղակի հետևանք է, որ պետությանդ հարգում են, պետությունդ կշիռ ունի: Դրա համար նման մեծ նախագծեր էին անում, ոչ թե, ասենք, լուսավորություն անցկացնում փողոցում և գլուխ գովում: Հիմա պետությունը թուլացել է, այդ երկու գործոններից իրենք, այսպես ասած, հրաժարվում են, ուզում են Հայաստանը դարձնել ինչ-որ միջանկյալ պետություն Թուրքիայի և Ադրբեջանի արանքում: Այս է պատճառը, որ փորձում են այս երկու հարցերը չեզոքացնել: Ընդ որում, հիշեցնենք, որ այս երկու հարցերը հնարովի հարցեր չեն: Օրերս ասացին, որ Թրամփը Ցեղասպանությունը կոչել է Մեծ եղեռն և այլն, Պուտինը ոչինչ չի ասել: Բայց նույն այդ մարդիկ ոչինչ չեն ասում այն մասին, որ 2015 թվականին և՛ Պուտինն է եկել Հայաստան, և՛ Օլանդը Ֆրանսիայից, և՛ Սերբիայի նախագահը, և՛ բազմաթիվ երկրների ղեկավարներ: Սա վկայությունն է պետության հեղինակության, կշռի, բացվող հնարավորությունների: Իսկ հիմա դրա մասին խոսելն ուղղակի ծիծաղելի է»,-հավելում է վերլուծաբանը:

Վերջին շրջանում ականատես ենք լինում, թե ինչպես են տեղի տալիս իշխանության ներկայացուցիչների նյարդերն այդ թեմաներն արծարծելիս: Իսկ գուցե հիմքում երկրում տեղի ունեցող քաղաքական գործընթացնե՞րն են, օրինակ՝ Գյումրիում և Փարաքարում փաստացի իշխանական ղեկավար չունենալու փաստը և այն հավաստումը, որ աստիճանաբար էլ ավելի են կորցնում իրենց՝ առանց այդ էլ փոքր ընտրազանգվածը: «Թալանը հետ բերելու և նախկիններին պատժելու» թեզն այլևս չի ազդում հանրության լայն զանգվածների վրա: «Հերթական ընտրությունները 2026 թվականին են, ու դեռ հարց է, թե մինչ դա ինչ զարգացումներ կլինեն՝ կախված ընդդիմության գործելակերպից, միջազգային իրավիճակից և այլն: Բնական է, որ իշխող թիմի մեջ կա անհանգստություն, որն օբյեկտիվ տվյալների վրա է հիմնվում: Երևանում Տիգրան Ավինյանը մի կերպ դարձավ քաղաքապետ, Գյումրիում դա չկարողացան անել, ավելի վաղ Վանաձորում չկարողացան նույնն անել, ընտրված քաղաքապետը հայտնվեց բանտում, Սյունիքում ընդդիմադիր հակումներ ունեցող քաղաքապետեր են հիմնականում: Սրան գումարենք վերջին տարիների իրադարձությունները՝ ամենակարևորից՝ Արցախի կորստից սկսյալ, վերջացրած ամենապարզ թանկացումներով: Բնականաբար, հասկանում են, որ վիճակը լավ չէ: Դրանով են բացատրվում իրենց կտրուկ արձագանքները բոլոր հարցերին: Եթե դիտարկենք Փաշինյանի արձագանքը, այն բավականին հետաքրքիր է: Վերջերս նա շատ ակտիվ է և խոսում է բոլոր թեմաներով՝ սկսած նրանից, թե ով պետք է երեխաներին դաստիարակի, ինչպես պետք է հարստանալ, ինչից ասես խոսում է: Փակ միջոցառումներ է անցկացնում իր կողմնակիցների հետ, չգիտես ինչու՝ «Կրթվելը նորաձև է» միջոցառումները փակ են: Դա ցույց է տալիս, որ չեն ուզում շատ պատասխանատու բաներ ասել: Կարծես նա էլ է անհանգիստ, ուզում է ինչ-որ բան արած լինել: Կարծում եմ, որ դա թիմի վրա էլ է ազդում: Օբյեկտիվ պայմաններում իրենց դժվար է լինելու վերարտադրվել՝ անկախ նրանից՝ ընտրություններով, թե ընտրություններից առաջ հնարավոր գործընթացներով»,-ասում է մեր զրուցակիցը:

Արդյոք սրան գումարվո՞ւմ է նաև ճնշումը դրսից: «Ընդհանուր իրավիճակն է ազդում: Իրենց թեզերը քայքայվում են, երբ առճակատումը շատ ուժեղ է, իրենց ավելի հեշտ է խաղալ: Օրինակ՝ հակառուսականության թեման այդքան զարգացվում էր, հիմա տեսնում են, որ Ամերիկան և Ռուսաստանը փորձում են իրար հետ լուծումներ գտնել, այսինքն՝ չեն կարող հույսը դնել նրա վրա, որ ամբողջ Արևմուտքը կանգնած է Փաշինյանի թիկունքին զուտ նրա համար, որ նա և իր թիմը հակառուսականության գծի վրա են, ՀԱՊԿ-ի դեմ գործողություններ է անում, սիրաշահում եվրոպացիներին: Տեսնում է, որ դա արդեն ազդեցություն չունի, Վաշինգտոնի և Մոսկվայի միջև երկխոսությունն ազդում է աշխարհաքաղաքական պրոցեսների վրա: Դա էլ է խարխլում իրենց դիրքերը, հենարանը: Գիտենք, որ իրենց ամենահիմնական հենարաններից մեկը «սորոսականությունն է»: Զգում ենք, որ այդ թևն էլ է թուլացել: Մարդկանց վերաբերմունքն է փոխվում, որովհետև տեսնում են, որ խոսքերի տակ ոչինչ չկա, միայն երկիրն է թուլանում: Իրենց մոտ կա այն անհանգստությունը, որ ընդհանուր զարգացումները, միտումներն իրենց դեմ են»,-եզրափակում է Ռուբեն Մարգարյանը:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ 

Հայաստանը մտադիր չէ հայ խաղաղապահներին դուրս բերել Կոսովոյից՝ չնայած ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարություններին։ Սա պարզ է դառնում ՀՀ արտաքին գործերի նախարարության կողմից Sputnik Արմենիային տրված գրավոր պատասխանից։

Հայաստանի հանրային հեռուստաընկերությանը վերջերս տված հարցազրույցում Փաշինյանը հայտարարել էր, որ Հայաստանի բանակը Հայաստանի միջազգայնորեն ճանաչված տարածքից դուրս որևէ խնդիր չունի լուծելու: Ապրիլի 15-ին ելույթ ունենալով ԱԺ–ում ՝ Փաշինյանը կրկնեց այս արտահայտությունը՝ նշելով, որ հայկական բանակը ՀՀ ինքնիշխան, միջազգայնորեն ճանաչված տարածքից դուրս խնդիր չունի և չի ունենալու:

Վարչապետի առաջին հայտարարության հետ կապված հարցում են ուղարկել ՀՀ ԱԳՆ ՝ հետաքրքրվելով, թե ինչ խնդիր են լուծում ՀՀ ԶՈւ խաղաղապահները Կոսովոյում, և արդյոք Երևանը (հաշվի առնելով Փաշինյանի հայտարարությունը) նախատեսում է խաղաղապահներին դուրս բերել Կոսովոյից։

Արտաքին քաղաքական գերատեսչությունից պատասխանել են, որ միջազգային խաղաղապահ ուժերի առաքելությունը խաղաղության ապահովումն է, և Հայաստանի Հանրապետությունը հավատարիմ է խաղաղության օրակարգին, ընդ որում՝ այդ հավատարմությունը վերաբերում է ոչ միայն Հարավային Կովկասի տարածաշրջանին, այլ նաև համաշխարհային հանրությանը:

«Մասնակցելով Կոսովոյում խաղաղապահ առաքելությանը՝ Հայաստանի Հանրապետությունը իր ներդրումն է բերում Բալկանյան տարածաշրջանում լարվածության լիցքաթափմանն ու կայունության հաստատմանն ուղղված միջազգային ջանքերին, - հայտնել են ԱԳՆ-ից:

Նախարարությունում կարևորել են Հայաստանի Հանրապետության մասնակցությունը միջազգային խաղաղապահ առաքելություններին` խաղաղության և անվտանգության հաստատաման ուղղությամբ միջազգային գործընկերների հետ համագործակցության ընդլայնման համատեքստում:

«ՀՀ ԶՈւ խաղաղապահները ներառված են ՄԱԿ Անվտանգության խորհրդի կողմից Ne 1244 բանաձևի շրջանակներում ստեղծված KFOR ուժերի կազմում: KFOR ուժերի հիմնական խնդիրներից են անվտանգության պայմանների ստեղծումը և ռազմական գործողությունների վերսկսման կանխումը, ինչին համապատասխան կերպով ներգրավված են նաև ՀՀ ԶՈւ խաղաղապահ ուժերը»,– ասված է ԱԳՆ–ի պատասխանում:

Գերատեսչությունում կարծում են, որ ՀՀ մասնակցությունը միջազգային խաղաղապահ առաքելություններին նպաստում է նաև ՀՀ անվտանգային համակարգի տոկունության բարձրացմանը` հիմնված միջազգային չափանիշների և ձեռքբերված փորձի վրա՝ դարձնելով այն առավել դիմացկուն արդի անվտանգային մարտահրավերների նկատմամբ։

Ընդգծվում է, որ Հայաստանի Հանրապետությունը պատրաստակամ է շարունակել մասնակցությունը Կոսովոյի խաղաղապահ առաքելությանը՝ իր ներդրումն ունենալով Բալկանյան տարածաշրջանում խաղաղության և կայունության ամրապնդման գործում:

Նշենք, որ հայ խաղաղապահները առաքելություն են իրականացնում նաև Լիբանանում ՄԱԿ–ի ՅՈւՆԻՖԻԼ առաքելության շրջանակներում: