Ներկայացնում ենք տարադրամի փոխարժեքները՝ ըստ rate.am-ի:
ԱՄՆ դոլարի առքի առավելագույն արժեքն է 389․5 դրամ, վաճառքի նվազագույն արժեքը՝ 393.5 դրամ:
Եվրոյի առքի առավելագույն արժեքն է 427.50 դրամ, վաճառքի նվազագույն արժեքը՝ 438 դրամ:
Ռուսական ռուբլու առքի առավելագույն արժեքն է 4.56 դրամ, վաճառքի նվազագույն արժեքը՝ 4.66 դրամ:
Գագիկ Սուրենյանը գրում է․ «Այս տարվա ամենալավ կողմը՝ ցրտահարություններ չեղան և չեն սպասվում»:
«Հրապարակ» թերթը գրում է. «ՔՊ-ում վերջին մեկ շաբաթվա ընթացքում երկրորդ շոկն ապրեցին երեկ՝ նախ Գյումրու եւ Փարաքարի ընտրությունների արդյունքներից, ապա՝ Մարտուն Գրիգորյանի հայտարարությունից, որ «առանց որեւէ պաշտոնի, ակնկալիքի եւ որեւէ պայմանավորվածության» քվեներ է տալիս Վարդան Ղուկասյանին։
ՔՊ-ն, որ լռելու հրահանգ ուներ ընտրություններից հետո, երեկ րոպեական մարտական պատրաստության բերվեց, եւ մեկը մյուսին հերթ չտալով` մի կենտրոնից բաժանված տեքստերով սկսեցին խոսել «քաղաքական առեւտրականների», «ձայն գողացողների» մասին: Ընտրված համայնքապետերին բերդ գցող, ընդդիմադիր ցուցակներից մարդ «գողացող» ՔՊ-ականները տվայտվում էին՝ ինչպես կարելի է ընտրողի ձայնը ստանալ ու տալ ուրիշին:
Մինչդեռ, անգամ Երեւանի ընտրություններից հետո, ՔՊ-ն եւ «Հանրապետություն» կուսակցությունը՝ Դոգի «բուքսիրով» քաղաքի կառավարումը ստանձնեցին, ավելի վատ որոշման գնալով եւ հանցավոր խմբավորմանն օգտագործելով: Գյումրու ընտրություններից հետո էլ է ՔՊ-ն պատրաստ եղել ցանկացած տիպի առեւտրի, միայն թե Գյումրին չտա ընդդիմությանը։
Մեր լրագրողը նկատել է, որ քվեարկությունից հետո, ձայների հաշվարկի ժամանակ ՔՊ-ականները Սարիկ Մինասյանի շտաբում պատից կախված մեծ մոնիթորով հատուկ առանձնացրել ու հետեւել են ոչ միայն ՔՊ-ի ձայներին, այլեւ՝ «Եվրադաշինքի», եւ երկու ուժերն էլ առանձնացրել կանաչ գույնով։ Հույս են փայփայել, որ գոնե արեւմտամետների խմբակը մի 7 տոկոս կհավաքի, եւ կկարողանան ստանձնել Գյումրու կառավարումը»:
Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում
«Փաստ» օրաթերթը գրում է. «Եվ թող ներեն մեզ տարատեսակ ու, սովորաբար, ագրեսիվ լիբերալները, բայց Իոսիֆ Ստալինը, հեռավոր 1935 թվականին ելույթ ունենալով ռազմական ակադեմիաների շրջանավարտների առաջ, հայտարարեց. «Ամենաթանկ կապիտալը մարդիկ են: Կադրերն են վճռում ամեն ինչ»: Իսկ թե ինչ եղավ հետո, հանրահայտ է:
Հիմա էլ թող ներեն մեզ լիբերալներն ու մոլի ստալինականները ու, առհասարակ, մեր հայրենակիցները, բայց նախօրեին կառավարության նիստում Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց. «7 տարվա մեջ ով վեր է կենում, առավոտից երեկո ասում է՝ էս կառավարությունը սխալ կադրային քաղաքականություն է վարում: Հա՛, սխալ կադրային քաղաքականություն է վարում, որովհետև երկրում կադրային ճգնաժամ է, մարդկային ռեսուրսի ճգնաժամ է»:
Նրա խոսքով, մի երկրում, որտեղ բնակավայրերի 70 տոկոսում մանկապարտեզ չկա, երբ դպրոցների 70 տոկոսը կիսավեր է, չի կարող չլինել կադրային սով...
Այսինքն, ըստ Փաշինյանի, երկրում կադրային սով է, անգամ՝ ճգնաժամ, պարզ ասած՝ ոչ մի ոլորտում ոչ մի խելքը գլխին, բանիմաց մասնագետ չկա, որ որևէ գործ վստահես կամ հանձնարարություն տաս: Դա, իհարկե, առնվազն իրականությանը չհամապատասխանող և անպատասխանատու հայտարարություն է: Բայց շատ ավելի հետաքրքիր ու կարևոր է այն, թե ինչու է Փաշինյանը հիմա նման բան հայտարարում:
Կա տեսակետ, որ այդօրինակ հայտարարություններով Նիկոլ Փաշինյանը իր առկա ու առաջիկա տապալումների համար նոր մեղավորներ է փնտրում: Իսկ մեղավորը, այո, ժողովուրդն է, «հպարտ» ու «ոչ հպարտ» քաղաքացիները: Էլի՝ բոլորը, իրենից բացի:
Բացի «կադրային ճգնաժամի» թեմայից, նույն շարքից են ու նույն նպատակին են ծառայում նրա ոչ այնքան վաղուցվա հայտարարություններն առ այն, որ աղքատությունը կրթության պակասի հետևանք է, մարդիկ կրթված չեն, չեն ուզում մասնագիտանալ և այդպես շարունակ: Հա, անգամ ավտոմեքենա վարել չգիտեն: Դե, «աղքատությունը ձեր գլխում է» արտահայտությունն էլ չի մոռացվել:
Մի խոսքով, Փաշինյանը հող է նախապատրաստում, որպեսզի նորանոր (նաև նախորդ) տապալումների համար մեղադրի վատ կադրերին, վատ աշխատողներին, անբանիմաց, անգետ, անկիրթ աշխատողներին, մի խոսքով՝ կրկնենք՝ ժողովրդին: Դե, խեղճ Փաշինյանն ի՞նչ անի, ախր ոչ մի ոլորտում ոչ մի նորմալ մասնագետ չկա, բոլորը դիպլոմավորված «փինաչիներ» են կամ նույնիսկ դիպլոմ չունեն, անգամ՝ ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի դիպլոմ... Մի խոսքով՝ կադր չկա... Հարկավ, բարձրակարգ, մասնագիտությանը լիարժեք տիրապետող մասնագետներ միշտ չէ ու հեշտ չէ գտնել ցանկացած երկրում: Բայց իրականում Հայաստանում և՛ կադրեր կան, և՛ համապատասխան մասնագետներ, և՛ բանիմաց ու գիտակ, պարտաճանաչ ու պարկեշտ աշխատողներ:
Այլ հարց է, որ «թավիշից» հետո նույն Նիկոլ Փաշինյանն ու իր ՔՊ-ն պետական կառավարման համակարգը և առանցքային ոլորտները բառացիորեն լցոնել են յուրայիններով՝ իրենց կուսակցականներով, ազգուտակով, խնամի-մտերիմ-բարեկամ-դասարանցի-զուգահեռդասարանցի-կուրսեցիներով:
Փաշինյանի ու նրա իշխանության կադրային «քաղաքականությունը» հիմնված է բացառապես 1 առանցքային սկզբունքի վրա՝ անձնական նվիրվածություն Փաշինյանին, նրա ու նրա ընտանիքի անդամների պաշտամունք, «մեծն առաջնորդի», «փրկչի» գծից ու անձնական շահից ոչ մի շեղում: Բոլորը՝ մեկի համար, մեկը՝ միայն իր:
Փաշինյանի կադրային «քաղաքականությունը», ի լրումն անձնական նվիրվածության, յուրային լինելու, հիմնվում է նաև այն պահանջների վրա, որ... պահանջներ չկան: Այսինքն, ո՛չ կրթություն ունենալն է կարևոր, ո՛չ մասնագիտացումը, ո՛չ դիպլոմավորված լինելը, ո՛չ աշխատանքային փորձը, ո՛չ մասնագիտական ու մարդկային որակները: Անձը կարող է լինել բացարձակապես ոչ մեկը, նույնիսկ մարդկային հատկանիշներով, բայց նշանակվել առանցքային պաշտոնի: Հա, փաշինյանական իշխանության «կադրերի» համար էական է նաև, որ դա լինի այնպիսի անձնավորություն, որ առանց կարմրելու կարող է ստել, սանձարձակ պահվածք դրսևորել իշխանության հետ կապ չունեցող անձանց նկատմամբ:
Այդպես, նման «կադրերով» կարելի է երկիր ու պետություն կործանել, ինչը և անում են: Պետությունները այդպես էլ կործանվում են, առհասարակ:
Կրթվելու «նորաձևության» մասին լոլոներ կարդացող իշխանությունը երբեք էլ առաջնային չի համարել կրթություն ունենալն ու կիրթ լինելը: Ու դրա ծանր հետևանքը այս 7 տարվա ընթացքում ձևավորված մղձավանջային իրականությունն է:
Մյուս կողմից՝ առնվազն զարմացնում է այն, որ կոնկրետ Փաշինյանի իշխանությունն է կադրային սովի ու ճգնաժամի մեջ: Իսկ ո՞ր նորմալ մասնագետն իր ճակատագիրն ու կենսագրությունը, իր անունն ու բարի համբավը կամովին կկապի փաշինյանական իշխանության հետ: Ո՞վ, ո՞ր նորմալ մարդը, ո՞ր նորմալ հայն ու Հայաստանի քաղաքացին կհամաձայնի Փաշինյանի մոտ կամ նրա կառավարության հետ աշխատել, գործ ունենալ, ըստ այդմ՝ առհավետ ու սերնդեսերունդ արատավորված լինել: Դեռ չենք խոսում անիծվածության մասին, որը հենց Փաշինյանն ինքը հիշատակեց:
Այո, կան մասնագետներ, կան կադրեր: Բայց նրանք կա՛մ իրենք են իրենց «գլխի ճարը» տեսնում, կա՛մ մասնավոր սեկտորում են տեղավորվում, կա՛մ, ցավոք, արտագաղթում են և օտար ափերում բախտ որոնում: Իսկ աշխատել Փաշինյանի մո՞տ, Փաշինյանի կառավարության հե՞տ: Այսինքն, համաձայն լինե՞լ այն ամենի հետ, ինչ արեց Նիկոլ Փաշինյանն այս տարիների ընթացքում Արցախի ու Հայաստանի գլխին: Չհաշված՝ հենց Նիկոլ Փաշինյանի հետ աշխատելու անտանելիությունը: Դե, ասեք, որ մի նորմալ, բանիմաց, ինքն իրեն ու իր ազգությունը հարգող մարդը կկամենա աշխատել նման «խելահեղ» պայմաններում ու, ի լրումն, կրկնում ենք՝ իր անունը, իր նախնյաց հիշատակն ու իր զավակների ապագան առհավետ սևացնելու գնով»։
«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Ինչպես գրել էինք, Ֆանարջյանի անվան ուռուցքաբանության ազգային կենտրոնի տնօրեն Նարեկ Մանուկյանն արդեն ազատվել է պաշտոնից, երեկ նրա փոխարեն ԺՊ են նշանակել Կարեն Ծառուկյանին, որը կենտրոնի օնկոուռոլոգիական բաժանմունքի վարիչն է եւ լինելու է տեղապահ, մինչեւ նոր ղեկավար գտնեն։
Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում
Այսօր Բաքվի բանտում գտնվող Դավիթ Բաբայանի ծնունդն է:
«Դավիթին արդեն 15 տարի է՝ ճանաչում եմ, դեռ չեմ խոսում այն մասին, որ դրանից 4-ը` միասին աշխատել ենք Արցախի նախագահի աշխատակազմում։
Ամբողջ կյանքը գիտությանն ու պետական ծառայությանը նվիրած մարդն այսօր բանտում է, այն էլ` ադրբեջանական:
Իր ընտանիքին ու երկրին նվիրված մարդ, ով անչափ սիրում էր Արցախն ու անմնացորդ նվիրված էր իր հայրենիքին:
Դավի՛թ ջան, ծնունդդ շնորհավոր:
Ազատություն քեզ ու Բաքվի բանտերում գտնվող բոլոր հայերին», - գրել է ԱԺ պատգամավոր Տիգրան Աբրահամյանը։
«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Նիկոլ Փաշինյանի՝ նախօրեի արած հայտարարությունից հետո, թե վարորդական վկայականները համատարած կեղծ են, երեկ պարեկները ռեյդի են դուրս եկել։ Աջուձախ կանգնեցրել են վարորդներին, ստուգել վկայականները, տուգանել աննշան խախտումների համար։
Հատկապես ակտիվ են եղել մարզերում, օրինակ՝ Արարատ քաղաքում, որտեղ մշտապես 1-2 պարեկային մեքենա է հերթապահում, երեկ 5-6-ն էին։ Իրար հերթ չտալով` կանգնեցրել են մեքենաները, ստուգել։ ՆԳՆ-ից մեկնաբանություն խնդրեցինք․ «Օրենքով իրենց վերապահված լիազորությունների սահմաններում ոստիկանության ծառայողներն իրենց ծառայությունն են իրականացնում»։
Մեզ պատմեցին, որ վարորդական քննություններն են խստացրել անկախ նրանից՝ թեկնածուն պատրաստ է, թե ոչ, կտրում են, որ դատարկ բյուջեն լցնեն, քանի որ յուրաքանչյուր քննության մասնակցելուց անձը վճարում է անում. ինչքան շատ է քննություն հանձնում, այնքան շատ է վճարում»:
Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում
«Փաստ» օրաթերթը գրում է. «Վարուժանը շատ աշխույժ, աչքի ընկնող երեխա էր, շատ բարի ու ընկերասեր, լուսավոր, հավասարակշռված, կշռադատող: Յուրահատուկ հումորի զգացում ուներ: Կարող էր չխոսել, մեկ էլ այնպիսի կատակ կաներ, որ ոչ ոք չէր կարողանա անտարբեր մնալ»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Լուսինեն՝ Վարուժանի մայրիկը: Վարուժանը ծնվել է Երևանում, հաճախել է Քաջունու անվան թիվ 54 դպրոցը: Զուգահեռ զբաղվել է նաև արևել յան մարտարվեստով, հինգ տարի կարատեի է հաճախել, մեծ սեր է ունեցել սպորտի հանդեպ: «Ֆիզիկապես ուժեղ էր, և դա իրեն ևս շատ էր օգնում ծառայության ժամանակ»: Դպրոցում Վարուժանի սիրելի առարկաները լեզուներն էին: Մայրիկը նշում է՝ ուսուցիչները նրան շատ էին սիրում, բոլորին գրավում էր իր ազնվությամբ:
Դպրոցն ավարտելուց հետո Վարուժանն ընդունվել է Մանկավարժական համալսարանի սոցիոլոգիայի ֆակուլտետը: «Ցանկանում էր Բրյուսովի անվան համալսարան ընդունվել, բալերը չհերիքեցին: Մանկավարժականում հասցրեց մեկ կիսամյակ ուսանող լինել: Ասում էր՝ բանակից վերադառնալուց հետո կա՛մ կտեղափոխվեմ, կա՛մ... կյանքը ցույց կտա»:
Երազանքների մասին խոսելիս տիկին Լուսինեն նշում է՝ որդին մտածում էր ռեժիսուրայի ֆակուլտետ ընդունվելու մասին, կինոարվեստը հետաքրքիր էր նրան: «Բանակում պլանները փոխվեցին, ասում էր՝ մա՛մ, ուզում եմ բիզնես հիմնել: Ուզում էր ամեն ինչ փորձել, իր համար ճանապարհ հարթել, շատ նպատակներ ու երազանքներ ուներ: Դպրոցական տարիքից բանաստեղծություններ էր գրում: Երբ իրեն «գտանք», գրպանում երկու հատ A4 ֆորմատի թուղթ կար, բանաստեղծություններ էին գրված, հիմա դրանք աչքի լույսի պես պահում եմ: Նաև աֆորիզմներ էր սիրում»:
Ու... Վարուժանի բանաստեղծությունից երկու տող, որոնք այդպես էլ ինձ հանգիստ չեն տա. «Դե կռվե՛ք, տղե՛րք, գոռում եմ, դողում, ոտքս սեղմել եմ հայրենի հողում»։
2019 թ. հունվարի 23-ին Վարուժանը զորակոչվում է պարտադիր զինվորական ծառայության: Առաջին վեց ամիսը ծառայում է Արմավիրի ուսումնական զորամասում: Այնուհետև հետևակի մարտական մեքենայի նշանառու-օպերատորի որակավորմամբ տեղափոխվում է Արցախ՝ Մատաղիս: «Ծառայեմ, վերադառնամ ու անցնեմ իմ նպատակներին: Այսպես էր մտածում Վարուժանս: Երբեք չի տրտնջացել, միշտ առաջ էր նայում՝ լավ կլինի, մամա՛, լավ կլինի»:
Սեպտեմբերի 27-ին սկսվեց պատերազմը: «Նույն տարեսկզբին՝ մինչև համավարակի տարածվելն, արձակուրդ եկավ: Դա մի ուրիշ տեսակի ուրախություն էր: Ստացվում է, որ մեր վերջին հանդիպումն էր: Ինձ չէր ասել, որ գալիս է, որոշել էր անակնկալ անել: Ասում էր՝ մա՛մ, կանգառից վազելով եմ տուն եկել: Մեր տան դուռը ցերեկները բաց է լինում, այն բացեց, ներս մտավ, ուրախությունից կարծես ոտքերս թուլացան: Վարուժանս միշտ մեծարել է ծնողին, գնահատել, բայց այդ պահն այնքան էր տպավորել իրեն, որ մաման իրեն այդ կերպ է դիմավորել: Չէի հասցրել Արցախ մեկնել՝ իրեն տեսնելու, կարոտիս այդպիսի դրսևորումը բնական էր: Արձակուրդն ավարտվեց, ճանապարհեցինք, ու սկսվեց համավարակը: Շատ էինք զրուցում հեռախոսով, ասում էր. «Առանձնապես խոսելու բան չկա, բայց չեմ ուզում հեռախոսն անջատել»: Ինձ թվում է, որ ներքին զգացողություն ուներ: Զրույցներից մեկի ժամանակ ասաց՝ որ ամեն ինչ լավ լինի, տուն գամ, մի տեսակ սարսռացի՝ այդ ի՞նչ ես ասում, Վարուժ ջան, բայց էլ ոչինչ չպատասխանեց: Այդ ժամանակ դեռ պատերազմի մասին խոսք էլ չկար: Պատերազմի առաջին օրը լուր չունեի, խենթանում էի: Սեպտեմբերի 29-ին զանգեց՝ մա՛մ, լավ ենք, շատ խոսել չեմ կարող: Համարյա ամեն օր զանգում էր, ասում, թե ինչ դժվարությամբ, վտանգների միջով են կարողանում զանգել և թեկուզ այդ մեկ բառն ասել, որ իրենք ողջ են: Իսկ ծնողները որքան անհամբերությամբ էին սպասում այդ մեկ բառին»:
Մինչև հոկտեմբերի 13-ը Վարուժանը զանգահարել է մայրիկին, անգամ օր է եղել, երբ երկու անգամ է զանգահարել: «Ասում էի՝ Վարո՛ւժ ջան, այդքան վտանգավոր է, ո՞նց կարողացար հեռախոս գտնել, զանգել: «Չգիտեմ, թե որքան եմ քայլել, որ հասնեմ հարմար տեղ, կապ լինի, կարողանամ զանգել»: Մի օր ասաց՝ մա՛մ, կարող է էլ չկարողանամ զանգել»:
Հոկտեմբերի 13-ը Վարուժանի վերջին զանգի օրն է: «Այդ օրը շատ տխուր էր։ Աղմուկ էր, անգամ տղաներին ասաց, որ մի պահ լռեն, որ կարողանա լսել ինձ: Հետո իմացա, որ առաջադրանք կատարելու էին գնում: Պատերազմի սկզբում հարձակումը եղել է Մատաղիսի ուղղությամբ, իրենք հետ են քաշվել: Յոթ-ութ օր եղել են անտառներում, շատ դժվար օրեր անցկացրել: Դա էլ եմ հետո իմացել: Ընթացքում ամեն ինչ թաքցնում էր՝ մենք լավ ենք, ամեն ինչ կարգին է: Ծանր էր տանում ընկերների մահը: Մանկավարժականի իր ընկերներից Արամն էլ զոհվեց, այդ լուրը Վարուժանն իմացավ, տեղը չէր գտնում: Այդ օրերին երբեք չդժգոհեց, երբեմն հարցնում էր՝ այդտեղ ի՞նչ են ասում: Իրեն փոխանցում էի այն, ինչ բոլորիս ասում էին՝ հաղթում ենք: Զարմանում էր՝ հա՞, մամ, հաստատ այդպես են ասո՞ւմ»:
Օրերն անցնում էին, բայց Վարուժանը չէր զանգում: «Փորձում էի ինչ-որ տեղեկություն ստանալ, ասում էին՝ կապ չկա: Հավատում էի դրան, քանի որ փաստացի դժվարություններ հաղթահարելով է ամեն անգամ զանգահարել: Բայց ամեն անցնող օրվա հետ մայրական զգացողությունս այլ բան էր հուշում՝ այս լռությունն իրեն բնորոշ չէ, հեռախոս կգտներ ու կզանգահարեր: Ինձ մի հեռախոսահամար էր փոխանցել, խնդրել, որ զանգահարեմ Հակոբի ընտանիքին ու ասեմ, որ իրենց տղան լավ է: Որոշեցի այդ համարով զանգահարել: Պատասխանեց Հակոբի եղբայրը, այդ պահին Հակոբի հուղարկավորությունն էր, Եռաբլուրում էին: Հետո եղբայրը զանգահարեց ինձ, փորձեց օգտակար լինել, բայց որևէ տեղեկություն չկարողացանք գտնել Վարուժանի մասին»:
Հոկտեմբերի 13-ից մինչև նոյեմբերի 5-ը անհայտություն էր: «Իր գրպանում զինգրքույկն էր եղել, դրանում նշված հասցեով մեզ հետ կապ էին հաստատել, որ գուցե մեր որդին է»: Փաստաթղթերում Վարուժանի զոհվելու օրը նշված է հոկտեմբերի 15-ը, բայց հետո տղաները տիկին Լուսինեին պատմել են, որ դեպքը եղել է հոկտեմբերի 13-ի երեկոյան՝ Մատաղիսի և Մարտակերտի միջանկյալ հատվածում: «Տղաներն ութ հոգով մենակ են մնացել՝ առանց հրամանատարի: Չեն իմացել, թե ուր գնան, ինչ անեն: Անտառներում են եղել: Հետո նոր հրամանատար են նշանակել, հրաման են ստացել, որ պետք է գնան դեպի թիվ 530 մարտական դիրքը: Այդ ճանապարհին՝ ինչ-որ կամուրջի մոտ, վիրավոր զինվորների են հանդիպել, սկսել են նրանց օգնել: ԱԹՍ-ն նրանց ֆիքսել է: Այդ ժամանակ Վարուժանն ու Հակոբը ևս զոհվել են»:
Ապրելու ուժի մասին։ «Վարուժանիս չեմ տեսել, ոչ մի կերպ չեմ ուզում հավատալ այս իրականությանը։ Պետք է շարունակեմ ապրել, ես Վարուժի մաման եմ, նրա անունը պետք է շարունակի հնչել: Ապրելու ուժ, իհարկե, աղջիկս է տալիս: Քույրիկի հանդեպ շատ ուշադիր էր, մանկուց իրեն պաշտպանում էր: Նա էլ շատ ծանր տարավ այս ամենը, մինչև հիմա էլ չի հավատում, որ իր եղբայրը չկա»:
Հ. Գ. - Վարուժան Սարգսյանը Արցախի Հանրապետության կողմից հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» և «6-րդ ՊՇ անձնուրաց պաշտպան» մեդալներով, «Մանկավարժական համալսարան» մեդալով: Հուղարկավորված է Եռաբլուրում»։
Անկասկած, շատերն են տեսել ու վրդովվել այս օրերին լրահոսը հեղեղած այն կադրերից, որտեղ պատկերված է պարեկային ոստիկանների հարձակումը վարորդի վրա: Բորբոքված ու կտրուկ հանրային արձագանքը, նկատենք, միանգամայն օրինաչափ է ու կատարվածին համարժեք:
Բայց մյուս կողմից, ներողություն, մի՞թե առաջին անգամ են փաշինյանական ոստիկանության տարաբերետ ստորաբաժանումներում ծառայողները, մեղմ ասած, անընդունելի, դատապարտելի վարք դրսևորում: Ամենևին:
Ո՞ր մեկն ասես: «Կարմիր բերետավորների» բազմույթը հարձակվեց ԱԺ պատգամավորի վրա, ու ոչ մի ոստիկան դրա համար բանտում չի գտնվում:
Հապա ոստիկանների հսկողության ու պաշտպանության տակ գտնվող, տվյալ պահին ազատությունից զրկված Սամվել Վարդանյանին ինչ-որ «դիմակավոր անձանց» խոշտանգմանը հանձնե՞լը: Ո՞վ պատժվեց այդ խայտառակությունը թույլ տալու համար: Հապա Սոնա Մնացականյանի ու նրա չծնված երեխայի սպանությո՞ւնը՝ Փաշինյանի ավտոշարասյան մեքենաներից մեկի կողմից վրաերթի հետևանքով: Ո՞վ է պատժված: Ոչ ոք: Հապա «Եռաբլուրում» զոհվածների մայրերին ոստիկանության «բերետների» կողմից առանձնահատուկ անտակտությամբ քարշ տա՞լը... Հապա խաղաղ բնակչության, կանանց, երեխաների ու տարեցների վրա 25-30 բեկորային նռնակներ կանխամտածված գործադրե՞լը:
Ախր, ո՞ր փաշինյանական իշխանության իրավապահների, այդ թվում՝ ոստիկանության ներկայացուցիչների կողմից բոլոր կարմիր գծերը, գրված ու չգրված օրենքները «զրոյացնող» ո՞ր դեպքը ասես: Դրանց միավորում է ոչ միայն այն, որ ոստիկանների կողմից է արվել, այլև այն, որ նման բաներ անողները մնացել են անպատիժ:
Այնպես որ, պարեկ(ներ)ի վերջին հարձակումն առանձին մի միջադեպ չէ, այլ հենց այդ անպատժելիության հետևանք:
Պարզ է նաև, որ փաշինյանական իշխանությունը իր այդ ոստիկանության միջոցով ձգտում է ահաբեկել հասարակությանը: Դրա համար էլ ոստիկանական համազգեստով դրսևորվողները մնում են անպատիժ: Այդ ամենի հետ է փոխկապակցված դիտարկվող, կներեք, «բեսպրեդելը»: Բայց «բեսպրեդելը» երբեք լավ տեղ չի տանում, այդ թվում՝ «բեսպրեդելշիկներին»...
«Հրապարակ» թերթը գրել է. «ՊՆ-ի զինվորական եւ քաղծառայող կանայք վիրավորված են վերադասի վերաբերմունքից։ Նախարարության կազմավորումից ի վեր՝ կանանց միամսյակի առիթով իրենք մշտապես մեծարվել են` շնորհավորանքներ, ծաղիկներ ու պարգեւավճարներ ստացել։ Տպավորված են եւ հատկապես հիշում են Վիգեն Սարգսյանի շնորհավորանքը: «Սպաները՝ տոնական հանդերձանքով ու սպիտակ ձեռնոցներով, մուտքից դիմավորում էին, ժպիտ ու ծաղիկներ նվիրում։ Դե, տոնական պարգեւավճարն էլ պարտադիր կար։ Մեծ գումար չէր՝ պահումներով մոտ 38 հազար դրամ էինք ստանում, բայց մեզ գնահատված ու արժեվորված էինք զգում»,- պատմեց կին զինծառայողը՝ փոխանցելով նախարարության կին աշխատողների վիրավորանքը։
Տղամարդկանց միջավայրում աշխատող ու ծառայող կանայք մարտի 8-ը տխուր ու աննկատ անցկացնելուց հետո մտածել են՝ գուցե ապրիլի 7-ի՞ն կարժանանան շնորհավորանքի։ «Բայց շատ կուլտուրական մեզ երեք մատի կոմբինացիա ցույց տվեցին։ Ասացին՝ եթե լիներ, մարտի 8-ին կլիներ։ Վերջ, թեման փակված է։ Նույնիսկ բարձրախոսով չշնորհավորեցին, դա էլ հո փողով չի՞, տարրական հարգանք է, որին չարժանացրին։ Այսքան անտեսված ու արհամարհված երբեք չենք եղել»,- զայրույթը չթաքցրեց կինը։
Ըստ նրա՝ երբ կադրերի վարչությունից նախարարին են ներկայացրել զորքի եւ նախարարության կանանց ցուցակը՝ տոնական պարգեւավճարի հրամանը ստորագրելու համար, չի հաստատել, ասել է՝ գումար չկա, զենք պետք է գնենք։ «Ծիծաղելի ու անհեթեթ պատասխան է տվել։ Այսինքն՝ ուզում եք զենք գնեք, ու տարեկան մեկ անգամ կանանց տրամադրվող այդ 38 հազա՞րն էր ձեզ պակասում։ Էս ի՞նչ ողորմելի վիճակի եք հասել։ Լավ, այնքան սնանկ եք, որ նույնիսկ ՊՆ-ի բյուջեո՞ւմ փող չեք թողել։ Բա ո՞նց է, որ ձեր ղեկավար կազմի, ԳՇ պետի, վարչությունների պետերի համար ամսական 700 հազար դրամ պարգեւավճարը միշտ կա` չի պակասում։ Իսկ երբ հերթը հասնում է մեզ, սահմանափակումներ եք անում։ Լավ, անհարմար չէ՞։ Գոնե մի քիչ տղամարդ եղեք։ Ո՛չ բանակին եք օգուտ տալիս, ո՛չ ներսում եք ձեզնից բան ներկայացնում, ո՛չ դրսում։ Մի քիչ արժանապատվություն ունեցեք, չէր խանգարի՝ մի քիչ էլ կնամեծար լինեիք»,- վրդովված ասում էր զրուցակիցս։
Նրա խոսքով՝ սահմանափակումներից միայն կանայք են տուժում: Տրանսպորտի կրճատումն էլ իրենց «գլխին կոտրվեց»։ ՊՆ աշխատակազմին սպասարկող ավտոբուսների կրճատումից հետո կանայք մնացին հանրային տրանսպորտի հույսին։ «Հիմա մենք ենք մեր գլխի ճարը տեսնում․ յուրաքանչյուրս ամսական 10-13 հազար դրամ ենք հավաքում, տալիս ենք ավտոբուսի վարորդին, որ ժամանակին գործի հասցնի։ Իսկ տղամարդիկ իրենց մեքենաներով են, նրանք միշտ շահեկան վիճակում են»։ Զուցակցիս ասելով՝ մեծարանքի են արժանացել եւ տոնական պարգեւավճարներ ստացել ԱԺ-ի, կառավարության, բանկային համակարգի, օդանավակայանի եւ այլ կազմակերպությունների կին աշխատողները։ «Իսկ ՊՆ կանայք, միամսյակի առիթով, բանակին զենք նվիրեցին»,- հեգնեց զինծառայողը»։
Ֆոտո
