Մարդիկ, ովքեր կարող են վերահսկել իրենց հույզերը և վճռականորեն գործել, զգալիորեն ավելի հավանական է, որ հասնեն դժվար նպատակների, քան նրանք, ովքեր հակված են տատանվելու և հետաձգելու: Այս եզրակացությանն են հանգել Գերմանիայի Տրիերի համալսարանի հոգեբանները: Ուսումնասիրությունը հրապարակվել է «Մոտիվացիա և հույզեր» (ME) ամսագրում:

Հետազոտողները հիմնվել են անհատականության համակարգերի տեսության վրա, որը ենթադրում է, որ նպատակի իրագործումը կախված չէ մոտիվացիայից կամ ժամանակացույցից, այլ ներքին վիճակը կառավարելու ունակությունից: Այսպես կոչված «գործողությանը կողմնորոշված» մարդիկ ավելի հեշտությամբ են անցնում պլանավորումից գործողության, հատկապես սթրեսային իրավիճակներում: Նրանց հակառակը «վիճակի վրա կողմնորոշված» մարդիկ են, ովքեր խրվում են մտորումների և կասկածների մեջ:

Տեսությունը ստուգելու համար հեղինակներ Կարլա Վալդենմայերը և Նիկոլա Բաումանը չորս շաբաթ տևողությամբ ուսումնասիրություն են անցկացրել 199 մասնակիցների հետ, որոնց մեծ մասը ուսանողներ էին (միջին տարիքը՝ 22): Յուրաքանչյուր մասնակից ընտրել է վեց անձնական նպատակ, գնահատել դրանց դժվարությունը և մեկ ամիս անց հայտնել իր նվաճման մասին:

Արդյունքները ցույց են տվել, որ որքան դժվար է նպատակը, այնքան ցածր է դրան հասնելու հավանականությունը: Սակայն այս կապը ավելի թույլ էր «գործողության կողմնորոշված» մասնակիցների շրջանում. նրանք ավելի հավանական էր, որ հաջողությամբ կկատարեին նույնիսկ դժվար առաջադրանքները: Միևնույն ժամանակ, «պետության կողմնորոշված» մասնակիցների շրջանում հաջողությունը կտրուկ նվազեց, քանի որ նպատակները դժվարացան: Հեշտ առաջադրանքների դեպքում խմբերի միջև գործնականում տարբերություններ չկային։

«Ո՞վ է բարձրանում Էվերեստ: Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե որքան դժվար է մարդը ընկալում նպատակը: «Գործողության կողմնորոշված» մասնակիցների համար դա ևս մեկ մարտահրավեր է, իսկ «մտքի կողմնորոշված» մասնակիցների համար՝ խոչընդոտ», - նշել են ուսումնասիրության հեղինակները։

Հետազոտողները ընդգծել են, որ հիմնական գործոնը հուզական ինքնակարգավորումն է. հանգիստ մնալու ունակությունը, երբ ամեն ինչ չի ընթանում ըստ ծրագրի, և վերլուծությունից արագ անցնելու գործողությունների: