Ինչու են ռուսները միջանցքը փակել երկու կողմից․ Ստեփանակերտի օդանավակայանը եւ ռուսական զորքի դուրսբերումը

Արցախի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանն ասել է, որ այսօր առավոտյան վերականգնվել է Արցախի գազամատակարարումը, իսկ Բերձորի միջանցքը կարող է բացվել օրվա ընթացքում։

Միջանցքն արդեն մի քանի օր է փակ է, և եթե «խաղաղապահները» Շուշիի մոտ դիրք են տեղադրել, որտեղ Բաքվի «բնապահպաններն» են, անհասկանալի է, թե ինչու են նրանք փակել միջանցքը Տեղի կողմից։ Ստացվում է, որ ռուս «խաղաղապահները» երկու կողմից փակել են միջանցքը՝ լիակատար շրջափակման մեջ առնելով Շուշիի շրջանի գյուղերը՝ Մեծ Շենը, Հին Շենը, Լիսագորը և Եխծահողը։

1991 թվականին այս գյուղերը հայաթափվեցին ռուսական զորքերի Կոլցո (օղակ) գործողության ընթացքում: Այս գործողության շրջանակներում հայաթափվեցին Հյուսիսային Արցախը, Շահումյանը, Մարտակերտի, Հադրութի և Շուշիի շրջանների հարյուրավոր գյուղեր։

Կոլցո գործողության քարտեզը կամայականորեն չի գծվել՝ այս գյուղերի հայաթափումը թույլ կտա ռուս-թուրքական տանդեմին վերահսկել տարածաշրջանային բոլոր հաղորդակցությունները։

Բերձորի միջանցքի երկու կողմից արգելափակումը վկայում է Շուշիի շրջանի գյուղերի հայաթափման և Հայաստանը Արցախի հետ կապող միջանցքի ամբողջական փակման մտադրության մասին։ Պատահական չէ, որ սկսել են խոսել օդային հաղորդակցության բացման մասին․ Մոսկվան տեւական ժամանակ է փորձում է օգտագործել Ստեփանակերտի օդանավակայանը, եւ դրա գործարկումը, հատկապես միջազգային հումանիտար գործողության շրջանակներում։ Մոսկվային դա խիստ անհրաժեշտ է, ինչպես իր «խաղաղապահների» համար ՄԱԿ-ի մանդատը՝ սեփական ծրագրերը լեգիտիմացնելու համար։

Բաքվում միջանցքի փակման նախօրեին խոսում էին, որ Վոլկովը մանր է, Սաֆոնով է պետք։ Արցախցիները հիշում են, թե ինչպես էր Սաֆոնովի ռեժիմի օրոք աշխատում Ստեփանակերտի օդանավակայանը, և քանի հայ հայտնվեց Բաքվի զնդաններում՝ ռուս զինվորականներին մի շիշ օղու դիմաց։

Շուշիի շրջանի հայաթափում, Արցախի և Հայաստանի միջև ցամաքային կապի արգելափակում, արցախյան հանքավայրերի օտարում (հանքաքարի արտահանումն անհնար կլինի առանց Բերձորի միջանցքի), Ստեփանակերտի օդային «նավահանգստի» բացում և «Սաֆոնովյան» ռեժիմի վերականգնում. սա է ռուս-թուրքական ծրագրի օղակներից մեկը։

Հայաստանի իշխանությունն ու խորհրդարանական ուժերը «ցեղասպանությունից» խուսափելու և «վատ առաջարկները» մերժելու պատրվակով համաձայնում են այս ծրագրերին։ «Խաղաղության օրակարգը» չի ենթադրում ոչ միայն սեփական հայրենակիցների ուժային եւ օրինական պաշտպանություն և պահանջների ներկայացում, այլ միայն մշտական ​​զիջումներ։

Ռուբեն Վարդանյանի հայտարարությունը, թե Լաչինի միջանցքն այսօր հնարավոր է ապաշրջափակվի, վկայում է այն մասին, որ կամ ռուսները զիջումներ են ստացել, ասենք՝ Կաշենի հանքավայրի հարցում, կամ միջազգային լեգիտիմ ուժերը հրաժարվել են արտոնել ռուս-թուրքական տանդեմի կողմից Արցախի յուրացումը՝ «հումանիտար ճգնաժամի» հաղթահարման պատրվակով։

Օղակը կարող է փակվել, բայց իրավիճակը կարող է նաեւ շրջվել։ Եվ ինչպես 1991-ին Օղակ գործողությունը առաջացրեց հայ ժողովրդի դիմադրությունը, և գրավված գյուղերի մեծ մասն ազատագրվեց, այս անգամ էլ ինքնապահպանման բնազդը կրկին կգերակայի։ Իսկ ռուսները Ստեփանակերտի օդանավակայանը կօգտագործեն միայն զորքերը դուրս բերելու համար, ինչպես դա արեցին 1991 թվականին՝ Ստեփանակերտի երկաթուղային կայարանից։

Սկզբնաղբյուր