Արհամարհեց ԱԺ մեծամասնությանը՝ ամբոխին նետելով ոսկոր կամ փշրանք

^{Քաղտեխնոլոգ Արմեն Բադալյանը նախագահ Արմեն Սարգսյանի՝ ՍԴ անդամի համար Վահե Գրիգորյանի թեկնածության առաջադրումը չի համարում զիջել ԱԺ քաղաքական մեծամասնությանը: Նա Tert.am-ի հետ զրույցում նշեց, որ նախագահն արհամարհեց ԱԺ մեծամասնությանը՝ ամբոխին նետելով ոսկոր կամ փշրանք:}

^{- Պարո՛ն Բադալյան, նախագահ Արմեն Սարգսյանի՝ ՍԴ անդամի համար Վահե Գրիգորյանի թեկնածության առաջադրումը դիտարկվում է որպես ճնշում նախագահի ինստիտուտի նկատմամբ: Ինչո՞ւ նախագահը զիջեց քաղաքական մեծամասնությանը:}

^{- Միանշանակ չէ, որ այդպես է: Նախ՝ ճնշման հետ կապված որևէ տեսանելի փաստեր չունենք, որպեսզի ասենք՝ այո՛, ինչ-որ ճնշում է եղել: Հրապարակային ինչ-որ հայտարարություն չի եղել, որը կարելի է գնահատել որպես ճնշում: Կուլիսների հետևում ճնշման մասին լուրերի արտահոսք չի եղել, հետևաբար, չեմ կարող ասել՝ եղե՞լ է ճնշում, թե՞ ոչ: Առաջին հայացքից թվում է, թե նախագահը զիջումների գնաց և ԱԺ ներկայացրեց այն անձին, ով իշխող քաղաքական թիմի ցանկալի թեկնածուն է: Բայց, եթե խորքային նայենք, զգացմունքը մի կողմ դնենք, տպավորությունն այնպիսին է, որ նախագահն արհամարհական նետեց մի թեկնածուն դեպի այն ամբոխը, որը դրա կարիքն ուներ: Նախագահի կողմից Վահե Գրիգորյանին ՍԴ անդամի առաջադրումն ավելի շատ նման է արհամարհանքի, քան ճնշումների հետևանքով զիջումների գնալու: Սա արհամարհանք էր ԱԺ մեծամասնությանը: Միգուցե մեծամասնության անդամները չհասկացան, բայց չէ՞ որ նախագահի կողմից նշանակված թեկնածուն չի անցել այն իրավական գործընթացները, որոնք նախագահը ստեղծել էր Սահմանադրական դատարանի թեկնածուի համար: Միգուցե սա օրենքների խախտում չէ, նախագահն իրավունք ունի ներկայացնել այն թեկնածուին, որին հարմար գտնում է: Սա իրավական խնդիր չէ, այլ քաղաքական է, ավելին՝ ամբոխին նետված ոսկոր կամ փշրանք էր նախագահի կողմից:}

^{- Ճնշումը միայն բացահայտ հայտարարությամբ չէ, օրինակ՝ ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյանը հայտարարեց, որ ՍԴ դատավորի թեկնածուի ընտրության գործընթացը կշարունակվի այնքան, մինչև ԱԺ-ի ու նախագահի պատկերացումները համընկնեն: Հիմա սա չի՞ նշանակում, որ նախագահ Արմեն Սարգսյանը զիջեց ԱԺ մեծամասնությանը:}

^{- ԱԺ նախագահն իրավունք ունի հայտարարություններ անել, բայց դա չի նշանակում, որ նախագահն իրենց համար պետք է ցանկալի թեկնածու առաջադրեր, որովհետև, եթե նախագահը հաջորդ անգամ այլ թեկնածու առաջադրեր, միևնույն է, գործող իշխանությունը չունի ճնշման մեխանիզմ: Այս հանգամանքից ելնելով եմ ասում՝ ցույց տվեք, թե ինչ մեթոդներով է հնարավոր ճնշում գործադրել: ԱԺ-ն կարող է չընտրել, իսկ նախագահն էլ կարող 1-4-15-160 անգամ թեկնածուն առաջադրել, մինչև ՀՀ  բոլոր իրավաբաններին կճանաչեինք:}

^{- Նախագահ Սարգսյանը հայտարարեց, որ ՍԴ անդամի թեկնածուի ընտրության հարցը չի կարող անվերջանալի գործընթացի վերածվել, դառնալ քաղաքական սակարկությունների կամ շահարկումների առարկա: Ստացվում է՝ զիջեց քաղաքական մեծամասնությանը:}

^{- Արտաքուստ այդպես է թվում, որ անվերջ չշարունակվելու համար զիջեց, բայց նախագահը՝ որպես պրոֆեսիոնալ դիվանագետ, ուղղակի նետեց մեծամասնությանն այն թեկնածուին, որին ցանկանում էին: Պատկերացրեք, թե այս գործընթացն ինչպես է դիտվելու տվյալ թեկնածուի պրոֆեսիոնալ, մասնագիտական ընկերակցության մեջ, որովհետև նրանց մոտ հարց է առաջանալու, որ նախորդ թեկնածուները բազմաթիվ հարցերի էին պատասխանում, իսկ այս թեկնածուն պարզապես նետվեց ԱԺ մեծամասնությանը: Եթե զգացմունքները մի կողմ ենք դնում, տեսնում են, որ արհամարհանք էր մեծամասնությանը, ոչ թե ԱԺ-ի կողմից անարգանք  նախագահին: Իրականում, ԱԺ-ն կարող էր 125 անգամ մերժել, իսկ նախագահն էլ առաջադրեր տարբեր թեկնածուներին,  բայց նախագահը միտումնավոր անլուրջ տեսք տվեց այս գործընթացին:}