Պետք է խոսելու «սիրտ ունենալ»

«Սեպտեմբերի 21-ին խոսեց իշխանությունը և հայտարարեց, որ Հայաստանում սկսվել է խաղաղության դարաշրջանը: Իմ ականջին դա բավականին ցինիկ է հնչում այն պարագայում, երբ մեր բազմաթիվ հայրենակիցներ թշնամու ձեռքում են, երբ անգամ հիմա, երբ պատերազմից գրեթե մեկ տարի անց, հայտնաբերվում են զոհվածների աճյուններ, երբ ադրբեջանցիները գտնվում են Հայաստանի ինքնիշխան տարածքում (բոլոր տեսակի քարտեզներով), երբ Գորիս-Կապան ճանապարհին թշնամին կարող է ցանկացած պահի կանգնեցնել մեր և իրանցիների մեքենաները և ցանկացած գործողություններ իրականացնել դրանց հանդեպ: Վերջապես, երբ Թուրքիայի և Ադրբեջանի ղեկավարների հայտարարություններն ամենևին խաղաղ չեն՝ չնայած մեր իշխանավորների ականջին դրանք հնչում են որպես «դրական» ազդակներ»: Ես, ճիշտն ասած, խաղաղությունն այդպես չեմ պատկերացնում:

Պետության 30-ամյակի առթիվ խոսեց նաև ընդդիմությունը, և հայտարարեց, որ ամեն ինչ կորած է, որ անկախություն չկա, պետություն չկա, և միակ ելքը Փաշինյանին հեռացնելն է, որից հետո գուցե մի բան ստացվի: (Հետաքրքիր է՝ ի՞նչ):

Ինձ պակասում է նրանց ձայնը, որոնք պետական անկախությունն իսկապես արժեք են համարում, նրանց, ովքեր իրենց համարում են 1988-90 թվականների գաղափարների ժառանգորդը: Այսօր մի տեսակ ամոթալի է համարվում խոստովանել, որ դու այս կամ այն սկզբունքների ջատագովն ես: Կոնկրետ այս դեպքում կա մտավախություն, որ քեզ կհայտարարեն «լևոնական», «ՀՀՇ-ական», «մթի-ցրտի կազմակերպիչ» կամ «վայրի լիբերալիզմի կողմնակից»: Քանի որ ես այդ բոլոր «մերկացնող» պիտակներից չեմ վախենում՝ ասեմ, որ, իմ կարծիքով, 1991 թվականին մեր պետությունը ստեղծվել էր ճիշտ հիմքերի վրա: (Թե ինչ սխալներ և հանցագործություններ են դրանից հետո կատարվել ու կատարվում՝ բոլորովին այլ խոսակցություն է):

Իշխանությունը, ընդդիմությունը և հասարակության մեծ մասը մերժում են այդ հիմքերը, և ես այստեղ լուրջ խնդիր եմ տեսնում: Իմ բարեկամներից մեկը՝ Աշոտ Ոսկանյանը, սեպտեմբերի 21-ին գրել էր, որ նրանք, ովքեր բարոյական իրավունք ունեն անկախության մասին արտահայտվելու, որովհետև գիտեն դրա արժեքը, այդ մարդիկ «սիրտ չունեն» խոսելու: Կարծում եմ, այստեղ էլ լուրջ խնդիր կա: Նրանք, ովքեր 90-ականներին անկեղծ էին, նվիրված էին որոշակի գաղափարների՝ պարտավոր են հիմա խոսել: Նրանց ձայնը գուցե բարձր չհնչի «ստանդարտ» երգչախմբի մեջ, բայց դա պետությունը պահպանելու թերևս աղոտ հույս է թողնում:

…Ռեյ Բրեդբերիի հայտնի վեպում գրքեր կարդացողները նույնպես ճնշող փոքրամասնություն էին կազմում՝ գրքեր այրողների «ամենահաղթ զանգվածի» մեջ»,-գրում է թերթը։

Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք «Առավոտ»-ի այսօրվա համարում։